Bráðum íbúðareigandi = næstum fullorðin

Er annars komin með íbúð.  Á eftir að græja lánið endanlega og skrifa undir kaupsamning.  Seljandi hefur þó skrifað undir kauptilboð mitt svo þetta ætti að vera nokkuð öruggt.  Þori þó ekki að skrifa meira um þetta í bili ef eitthvað kæmi upp á og ég þyrfti að bera allt tilbaka.   Get þó sagt að ég mun ekki yfirgefa 101 í bili.

Nánar síðar. 

Reykingar, Þorgrímur Þráins og svifryk

Áður en ég byrja þessa færslu sé ég mig þess knúna til að taka það fram að ég er ekki sérstakur talsmaður reykinga.  Ég hef ekki verið keðjureykingamanneskja frá blautu barnsbeini né dreg ég skaðsemi reykinga í nokkurn efa.  Að því sögðu ætla ég að segja ykkur sögu.

Ég var í fyrradag að labba upp Laugarveginn en ég var að fara að sinna erindum í nokkurri fjarlægð frá heimili mínu.  Eins og venjulega eru margir bílar að aka í tilgangsleysi niður Laugarveginn.  Ég reyni nú að sýna slíku nokkurn skilning enda stundaði ég mikið þá iðju að keyra stefnulaust um hér á árum áður.  Þegar ég hins vegar sá aka hjá anti-reykingamógúlinn Þorgrím Þráinsson á risastórum Land-cruiser jeppa fór ég að velta svolitlu fyrir mér.  Hvernig stendur á því að réttur þeirra sem kjósa að eiga ekki bíl er ekki virtur um að geta gengið frjáls um götur borgarinnar án þess að verða fyrir mengun af ýmsu tagi af hendi þeirra sem keyra um vilt og galið.  Ég man ekki betur en að í vetur hafi varla verið um annað rætt en skaðsemi svifryksmengunar á öndunarfæri fólks, ekki ósvipað og reykingar gera.  Megum við sem kjósum að eiga ekki bíl krefjast þess að komið verði á bíllausum hverfum svo við getum stundað þá iðju að ganga eða hjóla án þess að eiga á hættu að anda að okkur þeirri mengun sem akstur bíla veldur?

Ég skal hins vegar lofa ykkur því að ef einhver myndi viðra þá hugmynd að fólki yrði bannað að keyra eða settar skorður af einhverju tagi, yrði sá hinn sami umsvifalaust sakaður um fasisma að verstu gerð.  Mér finnst hins vegar allt í lagi að fólk velti því fyrir sér hvaða rétt það hefur til að keyra um á bílum sínum án þess að íhuga það hvaða áhrif það hefur á okkur hin.  Kannski ég ætti að gerast Þorgrímur Þráinsson anti-einkabíls fólksins og koma af stað herferð til að útrýma einkabílum, er hvort eð er löngu orðin vön því að fólk saki mig um öfgar.  Ætli ég verði samt ekki að byrja á því að skrifa hittara unglingabók svona til að ná vinsældum og skapa mér trúverðugleika áður en ég hef herferðina.  Það virkaði alla vega fyrir Þorgrím.

 

Ban og Fréttablaðið

Mér fannst fyndið að sjá grein í Fréttablaðinu í morgun eftir Ban Ki-Moon, framkvæmdarstjóra Sameinuðu Þjóðanna.  Undir henni stóð svo Höfundur er framkvæmdarstjóri Sameinuðu Þjóðanna.  Hvergi var minnst á að greinin væri þýdd eða hún hefði birst einhvers staðar annars staðar.  Ég geng því út frá því að hann Ban blessaður sé mikill aðdáandi Fréttablaðsins og hafi skrifað greinina sérstaklega fyrir þann merka snepil.  Og ég sem neitaði vinnu hjá þeim.  Dem.

Kúlið vs. pæjuskapur

Ég flakka á milli þess hvort mig langi að reyna að vera kúl eða pæja.  Þetta endurspeglast í einkennismyndinni af mér hér til hægri á síðunni.  Nú er ég búin að vera með mynd þar sem ég reyni að vera kúl og sniðug í nokkurn tíma.  Nú ætla ég að reyna að vera pæja.  Það væri auðvitað gott að reyna að samræma þetta en hef hingað til ekki náð mér í mynd af mér þar sem ég með kúlið í lagi og á sama tíma sjúkleg pæja.  

Það er vandlifað við slíkan hégóma.

Akureyri

Um helgina fór ég til Akureyrar í þeim tilgangi að vera við útskrift litlu systur úr MA. 

Byrjaði reyndar helgina á því að sitja úti í garði á föstudagskvöldið með þeim eðalstúlkum Hrafnhildi og Kristínu þar sem við dreyptum á rauðvíni og ræddum ýmis mál, misgáfuleg.  Langt er um liðið síðan ég hef hitt hana Habbý þannig að það var einstaklega hressandi.  Og á eftir fórum við Karólínu, kemur e.t.v. ekki á óvart enda ekki oft sem maður sækir sér skemmtun neðar í bænum en þar þegar komið er til Akureyrar.

Á 17. júní var svo útskriftin sjálf þar sem hver júbilantinn af öðrum hélt hugljúfa ræðu um yndislega MA daga.  Fór einmitt að spá í hvað ég myndi segja ef ég yrði beðin um að halda svona ræðu (sem verður þó aldrei) en ég veit ekki hvað ég myndi segja, finnst ég einhvern veginn ekki muna neitt hvað ég gerði þarna í 4 ár.

Systir mín er sú klárasta í bransanum, alla vega í uppeldisfræði og sálfræði enda fékk hún verðlaun fyrir framúrskarandi námsárangur í þeim greinum.  Ég er nú formlega orðin heimskasta systkinið af Austurbyggðarbörnum enda með hálfslappa meðaleinkunn úr MA og engin verðlaun.  Vona bara að Egill litlir bróðir fari að slaka á í náminu og taki af mér þennan leiðinlega titil.

Ég myndaði sætu stúdentana í bak og fyrir og set hér nokkrar myndir.  Svo má hér líka sjá mynd af 8 ára stúdentinum litla mér með nýstúdínunni.  "Því miður" gat ég ekki skellt á mig svarta kollinum því hann er víst undir þeim hvíta hjá þeirri nýútskrifuðu. Við erum svo einstaklega nýtin fjölskylda sjáiði til.  Þessu hugsaði ég fyrir þegar við fleygðum hvítu kollunum upp í loft á 1 árs stúdent í einhverju ölæði og kaós.  Ég hirti tvo af gólfinu svona til að vera viss um að alla vega annar passaði aftur á húfuna svo hægt væri að nota hana á litlu systkinin.  Held að flestir séu fegnir að þurfa ekki að punga út stórfé fyrir sailor húfu sem notuð er 1-2x á ævi.

Annars var skrítið að vera í höllinni í gær og horfa á glaða og reifa nýstúdenta.  Komst í hálfgert tilfinningalegt uppnám því mér finnst svo stutt síðan ég var í þeirra sporum sjálf, full væntinga til lífsins sem ég hafði fulla trú að myndu rætast.  Ég ætla nú ekki að segja að líf mitt hafi verið eitthvað ömurlegt síðan þá en kannski pínu öðruvísi en ég hélt þegar ég dansaði í Höllinni 1999 með hvítan koll.

Annars er eitt sem ég þoli ekki við MA.  Helvítis Hesta-Jóa.  Hverjum datt í hug þetta helvíti? 

 

Eldri borgarar

Hljóp í skarðið fyrir hana Stínu vinkonu mína í gær sem miðasölustúlka á jazztónleikum á Domo.  Stína er einmitt að planta trjám fyrir austan og þannig hjálpa okkur hinum við að líða betur yfir því að menga eins og bjánar.  Vona að hún planti nokkrum hríslum niður fyrir mig og kolefnisjafni þannig flugferðina sem ég er að fara í á eftir til Akureyrar.

Alla vega, þá var ég að selja miða inn á þessa tónleika.  Ég hafði fengið upplýsingar um það að ellilífeyrisþegar fengju helmings afslátt.  Ekki flögraði mér það að það myndi valda mér miklum erfiðleikum.  Hins vegar olli þetta ákvæði í miðasölunnni mér miklu hugarangri þegar líða fór á kvöldið.  Ég hef áður unnið við störf sem krefjast þess að ég þarf að hafa auga með því að viðskiptavinirnir hafi náð vissum aldri, þ.e. áfengiskaupaaldri.  Stundum fannst mér erfitt að sjá hversu gamlir þeir væru og lenti stundum í því að spyrja hálfþrítugt fólk um skilríki.  Það þykir flestum held ég allt í lagi.  Enda þykir unglegt útlit æðra hinu ellilega.  En í gær þótti mér afar erfitt að spyrja fólk hvort það væri ellilífeyrisþegar.  Það er örugglega ekkert gaman fyrir sextuga fína frú sem hefur klætt sig upp á til að fara á fíneríis tónleika að vera sökuð um það að vera ellilífeyrisþegi.  Það endaði því þannig að ég spurði ekki neinn af ótta við að skemma fyrir einhverjum kvöldið.  Held að það hafi verið ágæt lausn í stöðunni þó að e.t.v. hafi ég þannig haft af einhverjum 500 kallinn sem eldri borgararnir áttu rétt á.

Af ónægjusemi unga fólksins

Þá er komið út úr greiðslumatinu.  Eins og áður segir verða ekki fest kaup á neinni glæsivillu heldur mun ég þræða kjallarholur í miðbænum í leit minni að draumaeigninni.  Það er eins gott að ég er ekki alin upp við mikla efnishyggju og hef ekki miklar kröfur um sérhannaðar innréttingar eða að ég hreinlega verði að fá mér náttúrustein á gólfin.  Ef það væri krafa mín gæti ég allt eins gleymt því að vera í þeim hugleiðingum að kaupa íbúð.

Annars verð ég aðeins að pirra mig yfir því hvað ungt fólk í dag er óheyrilega snobbað og kröfuhart um híbýli sín.  Allt þarf að vera tipp topp frá fyrsta degi, jafnvel svo fínt að Innlit/útlit vill endilega koma í heimsókn og heyra hvernig þú gast orðið þér út um þessa rosalega fínu sérsniðnu glerplötu sem er bak við eldhúsinnréttinguna og þú getur þá svarað til að strákarnir í Húsasmiðjunni hafi hjálpað þér með þetta allt saman og útfært innréttinguna algjörlega eftir þínu höfði.  Og ekki má auðvitað gleyma blöndunartækjunum sem voru sérpöntuð frá Ítalíu og eru alveg brilliant.

Einhvern veginn finnst mér það hinn eðlilegasti hlutur að húsnæðið sem þú velur þér sé staður þar sem þú ætlar þér að búa í einhver ár.  Því sé það sjálfsagt mál að þú munir smám saman ditta að hinu og þessu á meðan þú ert að safna þér fyrir því.  Nógu mikið ertu búin að fá lánað frá bankanum bara til að kaupa sjálft húsnæðið.  Það væri auðvitað voðalega gaman að búa í hinni fullkomnu íbúð frá fyrsta degi en algjörlega stórbrenglað að það skuli þykja sjálfsagður hlutur.

Foreldrar mínir hafa í gegnum tíðina sýnt mér gott fordæmi en þegar þau keyptu Austurbyggðina leit hún út eins og þar byggju áttræð gamalmenni, enda var seljandinn æði aldinn.  Í nokkurn tíma bjuggum við í dimmvínrauðri stofu og með rósóttu gólfteppi og merkilegt nokk höfðum það ljómandi fínt þrátt fyrir þessi ósköp.  Eftir að hafa búið þarna í ein 17 ár lítur kofinn nú ágætlega út en það gerðist ekki á einum degi.

Nægjusemi er sem sé boðskapur dagsins og er ég nú að reyna að sannfæra sjálfa mig mest af öllu um þá ágætu dyggð enda verð ég reyna að peppa mig upp í að vera móttækileg fyrir þeim hræsum sem Landsbankinn ætlar í góðmennsku sinni að bjóða mér upp á. 

 

Illfyglið kría

Það er eitt dýr sem hræðir mig meira en nokkurt annað í þessu lífi.  Þetta er ekki stórt og mikið rándýr sem getur tætt mann í sig á örskotsstund.  Dýrið sem um ræðir er þó afar árásagjarnt og leggur til atlögu að höfðum fólks svo oft þarf að láta sauma í hársvörðinn.  Þetta dýr er sem sé litli, sæti fuglinn kría.  Þegar ég mæti slíkum dýrum stífna ég upp og út sprettur kaldur sviti.  Til þessa hefur mér tekist ágætlega að forðast þetta óargadýr einfaldlega með því að vera ekki mikið að þvælast úti í móa á varptíma.  Þeir tímar eru þó liðnir.

Í gær fór ég í afslöppunargöngu í kringum Tjörnina og í Hljómskálagarðinum, sem er í Reykjavík, ekki úti í móa.  Ekki leið á löngu þar til ég sé illfygli af þessari tegund sitja á stéttinni fyrir framan mig.  Fyrst hélt ég að um smávaxinn hettumáv væri að ræða enda nóg af þeim á þessu svæði.  Síðan hóf illfyglið sig til flugs og byrjaði að sveima ögrandi yfir mér.  Eins og fífl fór ég að veifa höndunum yfir höfði mér en það ku víst vera góð leið til að fá ekki gogg í hausinn.  Ég þorði ekki að halda áfram og snéri við á staðnum með taugaveiklunarkippi um mig alla.  Helvítið elti mig langa leið og reyndi ég sem mest mátti að halda kúlinu þegar ég mætti stórum hópi fólks.  En það er erfitt að vera kúl þegar hendurnar sveiflast ósjálfrátt fyrir ofan hausinn á manni og maður hefur hræðsluglampa í augum.

Í morgun þegar ég hjólaði yfir Tjörnina sá ég fleiri svona skepnur og fyltist aftur panikk.  Þar sem ég var á hjóli var erfitt að sveifla höndunum.  Þarf greinilega að byrja aftur að æfa mig að hjóla án þess að nota hendur nema auðvitað að þetta sé enn ein ástæðan til að fá mér hjálm.  Eins hallærislegt og mér finnst að vera með hjálm er alveg spurning um hvort það sé ekki skárra en að sveifla handleggjunum tilviljanakennt í allar áttir. 

Mánudagur

Þá er enn ein helgin afstaðin.  Á föstudaginn kom hún Þórhildur í helgarferð til landsins frá Noregi.  Eldhúspartý var þá haldið hjá mér á Halló og kíkt aðeins út eftir það.  Á laugardaginn kom Gunna frá Akureyri á leið sinni til Parísar og var því aftur boðið til eldhúspartýs á Halló.  Myndi ætla að Júlla á efri hæðinni þyki ég einkar skemmtilegur nágranni.  Við erum samt fremur prúðar stúlkur og býst ég við að lætin hafi ekki farið úr öllu valdi.  Lítið annað var því gert um helgina en að taka á móti gestum og svo vaska upp eftir þá.

Taumlaus gleði

Mikil gleði framundan um helgina.  Ein vinkona að koma í heimsókn frá útlöndum og önnur að flytja til útlanda.  Það kallar auðvitað á endurfundafagnað í kvöld og svo kveðjufagnað annað kvöld.  Gaman að eiga svona mikla heimsborgara fyrir vinkonur, endalaus ástæða til að gleðjast, hvort sem þær eru að koma eða fara.