Mis

Eftir nokkurra ára jarðvist lærir maður að það er misheppnað og vandræðalegt að gera vissa hluti.  Eitt af þessu er t.d. að detta.  Áður en maður lærir þetta hefur maður mestar áhyggjur af því hvað fallið skyldi verða sársaukafullt.  Með aldrinum verður skömmin þó mikilvægari en sársaukinn.

Í hálku labbar fólk eins og fífl, því það er svo hrætt við það að detta og gera sig að fífli.  Þar sem ég labba frekar mikið þekki ég þetta sérlega vel.  Oft er ég að labba ein sem gerir fallið mun vandræðalegra en ef maður er með einhverjum sem maður getur glensast í og hlegið að hvað maður er misheppnaður.  

Þeir sem labba reglulega yfir brúna yfir Reykjavíkurtjörn þekkja mjög vel að þar er oft strekkingsvindur.  Þegar ég hjóla þar yfir þegar vindurinn er upp á sitt mesta get ég ekki varist þeirri hugsun að ég gæti fokið út í tjörn.  Ætla mætti að það væri sérlega vont að fjúka út í tjörn.  Það er hins vegar ekki það sem veldur mér hugarangri.  Verra þykir mér hve einstaklega vandræðalegt það yrði að vera eitthvað ein að hjóla í góðum fíling, jafnvel með sólgleraugu og þar með extra svöl, og síðan myndi ég skyndilega fjúka og liggja í tjörninni, svamlandi um að reyna að fiska upp hjólið.  Á meðan myndu skrilljón bílar keyra fram hjá, jafnvel hægja á sér til að sjá betur, en enginn myndi stoppa því það gerir maður bara ekki; hinir eiga að gera það.

En alla vega, ég ætlaði að skrifa þessa færslu til að segja frá mjög fyndnu og misheppnuðu atviki sem ég varð vitni af í gær.  Ég var að skakklappast um Sæbrautina (af því sko ég er enn bakveik)og þar er miðaldra kona á línuskautum.  Hún er með hund í bandi.  Allt í einu stekkur hundurinn upp á konuna sem dettur með það sama.  Hundurinn hélt þá eflaust að hún vildi leika við sig og hoppaði því áfram á henni þar sem hún lá á malbikinu bjargarlaus.  Í stað þess að spyrja hana hvort það væri ekki í lagi með hana labbaði ég flissandi framhjá líkt og ímynduðu bílstjórarnir þegar ég ligg umkomulaus úti í Reykjavíkurtjörn.  

Ég trúi nú ekkert á karma eða svoleiðis rugl en held samt að ég fari extra varlega þegar ég spýtist yfir brúnna næst. 

Eftir hlátur kemur oft grátur

En eins skemmtileg og helgin var þá var dagurinn í dag einstaklega erfiður.  Keypti mér eitt stykki þvottavél í gær og þurfti að koma henni inn í nýju íbúðina mína.  Ég fékk aðstoð þeirra öðlinga, Stínu og Palla.  Palli greyið lenti nú mest í því að bera ferlíkið upp brattan stigann og ég og Stína þvældumst svona mest fyrir.  En eftir nokkra herki komum við draslinu upp (ég sver að þetta var hátt upp í tonn á þyngd).  Þegar þessum æfingum var lokið fór ég að finna til í bakinu sem versnaði svo með kvöldinu og í nótt gat ég eitthvað lítið sofið.  Sem betur fer var ég með lánaðan bíl hjá afa og ömmu eftir þvottavélaskutlið því annars hefði ég aldrei komist til vinnu í morgun.  Var í meira lagi bækluð í morgun þegar ég skakklappaðist um vinnustaðinn, skekkri en blessaður turninn í Písa, og í hádeginu leist samstarfskonu minni ekki betur á ástandið en svo að hún hringdi í lækninn sinn og heimtaði fyrir mig tíma og sendi mig heim.  Þess ber að geta að ég fer aldrei til læknis.  Hef einu sinni farið til heimilislæknis á ævi minni (þ.e. eftir að ég hætti að vera örviti; sem sé smábarn) og svo fer ég reglulega í hið sískemmtilega krabbameinstékk.  Mér finnst það bara fyrir aumingja að fara til læknis þegar eitthvað bjátar á.  Nema auðvitað fólk sé við dauðans dyr eða eitthvað slíkt, þá er því guðvelkomið að leita sér lækninga.  Ég þorði þó ekki annað en að fara til læknisins þar sem hin indæla samstarfskona var búin að redda mér tíma í gegnum alls kyns krókaleiðir, ljúga um hvar ég byggi og svona, því miðbæjarfólk á ekki auðvelt að fá tíma hjá lækni.

Eins og mig grunaði gerði læknirinn ekki neitt nema að segja mér það sem ég þegar vissi, að ég væri tognuð í bakinu.  Hann teygði þarna eitthvað á mér, sagði mér að taka verkjalyf og bannaði mér að bera þunga hluti næstu daga.  Frábært, þar sem ég er að fara að flytja.  Vinir mínir eru örugglega afar spenntir að hjálpa mér að flytja vitandi þetta.  Áhugafólk um að bera hluti er því velkomið að hafa samband við mig og hjálpa mér við burðinn. 

Helgin sem leið

Síðustu dagar hafa verið afar hressandi enda verið nokkuð sumarlegt veður svona miðað við Ísland alla vega.  Fimmtudags- og föstudagskvöld fóru í sumbl á Austurvelli og á Arnarhóli eins og unglingarnir og rónarnir eru vanir að gera sér til gamans. Vona ég þó að við séum frekar unglingar en rónar, en líklegast erum við eitthvað þar á milli! Norsararnir Egil og Þórhildur kíktu á okkur á föstudagskveldinu þegar við héngum á hólnum og var það auðvitað einstaklega ánægjulegt að sjá framan í þau.

Á laugardaginn fórum við Stína svo í Nauthólsvík og er ég ekki frá því að það sé í fyrsta skipti sem ég dýfi tánum í íslenskan sjó.  Kannski pínu gervi sjór en samtsjór.  Smakkaði pínu og það var salt.

Sem sé afar skemmtileg helgi. 

Móbíllinn einn heima

Fyrir ekki svo mörgum árum síðar lifði ég ósköp hefðbundnu lífi þrátt fyrir það að eiga ekki farsíma.  Þegar ég var ekki heima var einfaldlega ekki hægt að ná í mig og reynt var aftur síðar.  Ég minnist þess ekki að það hafi truflað mig sérstaklega.

Í dag gleymdi ég símanum mínum heima.  Mér finnst eins og ég sé að missa af lífinu.  Öll mikilvægu símtölin hrannast upp og enginn svarar.  Ekki það að ég fái einhver mikilvæg símtöl en þau koma örugglega öll í dag.  Ég get varla einbeitt mér við vinnuna því ég er svo mikið að hugsa um allar hringingarnar sem er ósvarað og öll sms-in sem hrannast upp. 

Ég held samt að þegar ég kem heim og kíki með taugatitringi á skjáinn á símanum er örugglega enginn sem hefur reynt að ná í mig, kannski í mesta lagi mamma.

Gúrkan

Um þessar mundir ríkir hin mikla gúrkutíð í fjölmiðlum.  Oft er nú bara gaman að svoleiðis því þá koma alls kyns skemmtilegar fréttir sem annars myndu aldrei líta dagsins ljós.  Fannst þó í gær ansi skrítin frétt um skýjafar á Suðurlandi.  Það þótti fréttnæmt að skýin þar hefðu verið í laginu eins og geimskip.  Kannski skemmtilegt að sjá svoleiðis með berum augum en spurning hvers mikið stuð það er að sjá það í fréttatímanum.

Annars finnst mér skrítið að fréttamenn nýti sér ekki gúrkuna í að hafa alvöru fréttir, um eitthvað sem máli skiptir.  Held að það sé alveg af nógu að taka enda alls staðar verið að há stríð sem við höfum lítinn skilning á.  Einhvern vegin erum við þó orðin ónæm og áhugalaus um það sem gerist í fátækari hlutum heimsins og kjósum því frekar fá krúttlegar fréttir af skýjum.

Búðarkonudraumar

Vegna þess hve mjög ég hef talað um nammi í síðustu færslum þykir mér rétt að minnast á það að ég hef frá blautri barnæsku verið sérlega mikill aðdáandi sætindanna.  Minn æðsti draumur var á mínum yngri árum að verða búðarkona, því þá gæti ég borðað nammið úr búðinni allan daginn.  Hef ekki enn náð að upplifa þennan æskudraum og veit ekki hversu spennandi mér þætti að vera búðarkona í dag.  En sem litlum krakka fannst mér að það hlyti að vera toppurinn á tilverunni.

Meira af sænsku sælgæti

Horfði á finnskan ferðaþátt í gær en sá var um mið Svíþjóð.  Fékk smá eftirsjá að hafa flutt frá Stokkhólmi þegar ég sá myndir frá þeirri fögru borg.  Mér fannst Finnarnir þó heldur neikvæðir í garð Svía með að segja þá tala of mikið og gera of lítið, saka þá um að lifa enn á fornri frægð stórveldis síns og banna fólki að skara fram úr.  Varð móðguð fyrir hönd frænda minna Svía.  

Næsti þáttur er frá Danmörku og verður spennandi að sjá hvaða dóm Finnarnir gefa Dönunum.  Ég hef nú einnig búið í Danaveldi eins og annar hver Íslendingur, og verð nú að segja það að Svíarnir fá mun hærri einkunn frá mér en baunarnir.  Rasískara fólki hef ég aldrei kynnst og eftir að hafa orðið nokkrum sinnum fyrir afar leiðinlegum athugasemdum í minn garð fyrir að vera útlendingur í þeirra landi, hef ég pínu illan bifur af Dönum.  En auðvitað er ég nú ekki svo vitlaus að ætla það að allir Danir séu eins, en almennt séð líkar mér mun betur við Svía en Dani.  

En alla vega, ég ætlaði víst að tala um nammi, godis, slik eða gotteri eftir því hvar maður er staddur á Norðurlöndum.  Í þættinum kom fram að Svíar ætu mest allra í heiminum af blandi í poka.  Ekki kemur það svo sem á óvart enda landið afar gott búsetu fyrir áhugafólk um blandið í pokanum.  

Þegar ég flutti fyrst til Svíþjóðar þegar ég var Nordjobbari, komst ég fyrst í kynni við blandið sem er það ódýrasta og besta sem ég hef komist í tæri við.  Sumarið var því gegnsýrt að sælgætisáti og bókalestri í sólinni.  Afar góðir tímar.  Fannst reyndar ekki alveg jafn skemmtilegt að koma heim nokkrum kílóum þyngri eftir allt átið.  Skil ekki hvernig sænsku gellurnar geta allar verið svona mjóar með allt fljótandi af dýrindis lös-godis í kringum sig á spottprís.  Þetta sýnir vel hve miklum eiginleikum Svíarnir eru gæddir; sjálfstjórn á heimsmælikvarða.  Alla vega höndlaði Íslendingurinn ég afar illa að standast ómótstæðilegan nammibarinn. 

Kex Choklad

Ef það er einhvers sem ég sakna frá Svíþjóð er það þetta sælgætisstykki sem má sjá hér til vinstri.  Nú er ég svo heppin að eiga góða vini sem hafa gott aðgengi að þessu góssi og fékk ég sendingu af slíkum stykkjum frá Svíþjóð í seinustu viku.  Ég gat glatt þær systur Stínu og Laufeyju og gefið þeim sitthvort stykkið og hef ég sjaldan séð svo góð viðbrögð við jafn lítilli gjöf.  Nostalgískar minningar úr sænskri æsku þeirra systra mátti lesa úr andlitum þeirra er þær gæddu sér á Kexinu (sem er í ætt við Prins Póló, bara betra).  Ég hvet því sælgætisinnflytjendur landsins að kynna sér mögulegan innflutning á þessari vöru.  Ég get tryggt það að viðbrögðin yrðu góð.  

Svikarinn ég

Akureyringar hafa lengi verið frægir fyrir mont og ákveðinn hroka þegar kemur að okkar ágæta bæ.  Þar er alltaf gott veður, bærinn er fallegastur á landinu, fólkið talar með hljómfegursta hreimnum og ofbeldisverk eru aðeins framin af utanbæjarmönnum.   Ég hef sjálf ekki farið varhluta af þessu.  Á yngri árum fannst mér það versta sem fyrir mig gæti komið væri að flytja til Reykjavíkur.  Ég þóttist þess fullviss að þar væri vont að búa og fólkið sem þar byggi væri sérlega illkvittið, leiðinlegt og gott með sig.  Þessar heimildir hafði ég frá þeim reykvísku unglingum sem komu í skólaferðalög til Akureyrar og gengu um bæjinn og gerðu grín að því hvað allt væri lítið og hallærislegt og gerðu grín að talanda okkar (prumpa í stampinn var mjög vinsælt að segja með mjög hörðum p-um).  Reyndar gerðum við akureysku börnin þetta líka þegar við fórum til Hríseyjar og Dalvíkur í ferðalög. 

Þessi andstyggð á höfuðborginni hefur nú rjátlast af mér en það gerðist hins vegar ekki á einni nóttu.  Stóru systur minni er það afar minnistætt þegar við vorum að ganga fram hjá Hótel Sögu fljótlega eftir að ég flutti fyrst suður.  Hún hafði búið í nokkur ár í borginni og var orðin vel laus við Akureyrarhrokann (líka kölluð minnimáttarkennd).  Ég rak strax augun í að á einum vegg hótelsins var ritað stórum stöfum ,,Bændahöllin".  Það olli mér mikilli gremju og tautaði við systurina um hvers lags stórborgarhroka þetta Reykjavíkurlið væri haldið.  Þá ályktun dró ég af því að þeir sem gistu þetta hótel væru ekki höfuðborgarbúar og því gengju þeir út frá því að landsbyggðarfólk myndi nýta sér þá þjónustu.  Fyrir Reykvíkingum eru allir þeir sem ekki eru fæddir í borginni, bændur.  Ég var alveg brjáluð yfir þessum andskotum að ganga út frá því að ég væri bóndi bara af því að ég er utan af landi.  Ég er sko enginn helvítis bóndi frekar en einhver sem hefur aldrei yfirgefið Vesturbæinn.   Þegar mesta æðið var runnið af mér útskýrði systir mér fyrir mér að nafngiftin kæmi nú einfaldlega komin af því að Bændasamtökin ættu hluta hótelsins og hefðu skýrt álmu hótelsins þetta, stoltir af því að vera bændur en ekki montnir Reykvíkingar sem vildu gera lítið úr því ágæta starfi.

Þrátt fyrir að hafa í gegnum árin tekið Reykjavík og Reykvíkinga í sátt eymir enn eftir af montna Akureyringnum í mér og því finnst mér agalegt að þurfa að viðurkenna það að Reykjavík getur líka verið góður staður og sérlega verið falleg á síðsumarkvöldum.  Mér þykir þó eilítið erfitt að hafa svikið upprunann og keypt mér íbúð í landi ,,óvinarins".  En gerið það fyrir mig, ekki fara að kalla mig Reykvíking, nógu erfitt er þetta samt.

Púkinn brýst fram

Ég er örugglega voðalega vond manneskja fyrir að segja þetta, en...Það hlakkaði í mér þegar ég sá í fréttunum að 2 gaurar höfðu tapað um 40 milljónum í einhverri svikamillu um innflutning á lúxusbílum frá Bandaríkjunum.  Æi, greyin, verða kannski bara að keyra um á venjulegum bílum.  Búhú