Menningarleysi

Þá er menningarhelgin mikla liðin.  Oft eru helgarnar þannig að maður veit ekkert hvað skal gera skemmtilegt.  Þessa helgina var hins vegar svo mikið um að vera að maður vissi ekki hvað ætti að gera af öllu því skemmtilega sem var í boði.  Ætlaði að vera afar menningarleg og skoða dagskrána og vinsa úr hvað ég vildi sjá.  Efst á blaði var opnun hátíðarinnar og tónleikar í Norræna húsinu.  Ég komst ekki lengra, því dagskráin var svo löng og illa sett upp að mér féllust hendur.  Fór á þessa tónleika, settist á Austurvöll og naut góða veðursins í góðum félagsskap og skundaði svo heim og fór upp í sófa og las Harry Potter.  Gerði síðan aðra tilraun til að gerast menningarleg og lagði af stað í átt að Miklatúni.  Þegar ég var nýkomin út slokknaði öll löngun til að troðast í þessum mannfjölda svo ég fór á videoleigu og fékk mér spólu.  Horfði svo á flugeldasýninguna út um stofugluggann og hlustaði á samræður miðbæjardjammara fram eftir nóttu sem nýttu sér garð minn sem salerni.   

Nú er svo hátíð í Norræna húsinu með alls kyns skemmtilegu en af því að það er svo mikið þá geri ég ekki neitt.  Merkilegt.  Svo kvartar maður á kveinar þegar ekkert er við að vera. 

Kattarkonan á Hverfisgötunni

Þar sem að nú er ég loksins komin með fasta búsetu hef ég nú ákveðið að fá mér kött.  Ég feta brautina hægt og bítandi að því að verða dularfull einsetukona.  Fyrst er það kötturinn, svo er það dagblaðasöfnun og svo fleiri kettir og alls konar rusl og matarafgangar.  

Er orðin eins og krakki, get ekki beðið og geri varla annað en að skoða mögulega ketti til ættleiðingar frá Kattholti á netinu.  Á meðan jafnaldrar mínir eru að hlaða niður börnum þá hef ég tekið þá gríðarstóru ákvörðun að fá mér kött.  Mér finnst það sjúklega mikil ábyrgð.  Skil ekkert hvernig fólk leggur í það að fá sér krakka.  Kettir eru líka miklu krúttlegri, kunna ekki að grenja, kúka í kassa, ódýrari í rekstri og maður getur átt svoleiðis aleinn. 

Góða menningarhelgi 

 

Pirr

Verð aðeins að pirra mig á Sjónvarpsmarkaðnum á Skjá einum.  Þegar ég bíð eftir Gæding svissa ég stundum yfir og um leið hellist yfir mig mikill pirringur.  Og athugið, ég horfi á Gæding og pirrast ekki þá, þannig að pirr stuðullinn er greinilega hár hjá mér (eða svona).

Gaurinn sem kynnir þessar, samkvæmt honum, lífsnauðsynlegu vörur er hreint út sagt óþolandi.  Hann segir í lok hverrar kynningar; pantaðu æfingarprógrammið/töfraskrúfjárnið/megrunarkúrinn strax í dag og er eitthvað svo kankvís á svipinn að mann langar mest að sparka í skjáinn.

Skil heldur ekki alveg, þarna eru einhver lóð sem maður heldur á þegar maður labbar, voða sniðugt.  Þetta kallar gaurinn "æfingaprógram".  Þessi græja kostar 12900 kr.  Hver kaupir þetta drasl eiginlega?

 

Leti

Er farin að valda æstum aðdáendum (alla vega einum) hugarangri með bloggleti.  Er eitthvað ekki upplögð til bloggs, dettur ekkert sniðugt í hug.  

Fólk verður bara að hafa ofan af sér með öðrum hætti.

Harry Potter

Er nýbúin að fá nýjustu Harry Potter afurðina í mínar hendur.  Er komin aðeins af stað og get ekki að því gert að ég er skíthrædd.  Á þetta að vera barnabók?  Þori varla að halda áfram, þetta er allt svo agalegt.

Fór líka á Harry Potter 5 í bíó um síðustu helgi.  Þar var fullt af litlum krökkum sem spurðu foreldra sína í gríð og erg; hvað var hann að segja núna?  Sú mynd er einmitt bönnuð yngri en 10 ára held ég.  Þessi kríli voru ekki degi eldri en 7 ára.  Get lofað ykkur því að einhver þeirra fá martraðir.  Krakkar verða auðveldlega hræddir.  Veit ég það af eigin reynslu.  Ég laumaðist til að horfa á Ghost Busters þegar ég var held ég svona 6 eða 7 en sú mynd var einmitt bönnuð yngri en 12 ára.  Því sá ég mjög mikið eftir þegar ég fór að fá martraðir með græna kallinum sem sveif í draumnum um allt herbergið mitt.  Og það var gamanmynd!  Ímyndið ykkur aumingjans greyin að dreyma Voldemort allar nætur?

Eigið annars góða helgi

 P.s. Er skelfilega rangt að mér finnst Harry Potter hott?  Ég veit að hann er 16 eða eitthvað...

Sjaldan launar kálfurinn ofeldið

Nú ætla ég að freista þess að lækna hið króníska samviskubit sem ég hef yfir því að hafa lifað lífinu sem ofverndaður og ofalinn alíkálfur.  Þ.e. á alþjóðamælikvarða.  Ég veit eigi hvers vegna mér hlotnaðist sú gæfa að hafa fæðst með silfuskeið í munni (aftur á alþjóðamælikvarða).  Ég skil ekkert í því af hverju ég hef aldrei þurft að hafa áhyggjur af því að ég fái ekkert að borða á morgun eða vita ekki hvar ég eigi að sofa í kvöld.  Ég veit heldur ekki af hverju ég hef aldrei þurft að passa mig á því að verða ekki skotin þegar ég fer út seint á kvöldin eða fyrir að hafa einhverja ákveðna skoðun.

Ég held að mér þætti þetta ekkert skrítið nema vegna þess að stór hluti mannkyns þarf að hafa áhyggjur af einmitt þessu á hverjum degi.  Ég hef hins vegar lengi gert mér grein fyrir því að ég hef ekkert gert sem hefur gert mig að eitthvað betri einstaklingi sem á það frekar skilið en sá næsti að lifa í þeim allsnægtum sem ég geri sem Íslendingur. 

Það er hins vegar þægilegt líf að vera alíkálfur.  Það er afskaplega áhyggjulaust líf.  Mestu áhyggjur alíkálfa eru kannski að vera of vel aldir og missa sig í græðginni.  Alíkálfarnir hafa oftast ekkert sérstakar áhyggjur af hinum kálfunum sem eru ekki alí.  Þeir búa líka svo langt í burtu.  Stundum eru þó alíkálfarnir minntir á að margir kálfar hafa það skítt.  Sumum líður illa yfir því, öðrum ekkert sérstaklega. 

Mér hefur alla vega liðið illa yfir því en verið of löt (sterkt einkenni alíkálfa) til að gera eitthvað í því.  Hef reyndar borgað andvirði eins djamms í hverjum mánuði til barns í Brasilíu síðan ég var 16 ára en það er allt og sumt.  Fyrir utan að líða illa yfir þessu óréttlæti.  Til að slá aðeins á samviskubitið hef ég nú gerst sjálfboðaliði hjá Rauða Krossinum sem mun vinna að því að taka á móti flóttamönnum frá Kólumbíu.

Ég ætla nú ekki að vera að nota þennan pistil í það að vera að dásama hvað ég er góð að hugsa um þá sem eiga erfitt.  Heldur einmitt það af hverju við sjáum okkur knúin til að gera eitthvað svona smávægilegt.  Ég held að það sé að mestu leiti til að láta okkur sjálfum líða betur, eins og við séum svo rosalega góð.  Þetta eru svo sem engin ný sannindi en sló mig sérstaklega í gærkvöldi þegar við sjálfboðaliðar vorum á fundi í gær og fólk var sérlega æst í að sjá myndir af flóttafólkinu sem væri að koma hingað.  Sjálboðaliðarnir minntu mig á börn sem voru að fara að fá kettling.

Þó að í þessu tilviki sé alíkálfurinn að reyna að gera það rétta þá held ég að það sé mikið til í því að Sjaldan launar kálfurinn ofeldið.  Ofeldi er einmitt ávanabindandi og einmitt til þess að leyfa hinum að njóta ríkidæmis okkar þyrftum við að láta af ýmsum ávönum.  Þá er einmitt þægilegra bara að fá sér flóttamann og halda áfram að alíast með aðeins minna samviskubiti.

Æskuminningar

Þegar ég loksins flutti í mitt eigið húsnæði notaði móðir mín tækifærið og losaði geymsluna heima á Akureyri af öllum þeim hlutum sem voru frá mér komnir.  Það er líkt að ég hafi aldrei búið þar, eða svona næstum.  Þar sem ég vil aldrei henda neinu kom ýmislegt skemmtilegt í ljós þegar ég tók upp úr kössunum.  T.d. mátti þar finna svokallaðar pósíbækur, svona bækur sem bekkjarfélagarnir skrifa í eða teikna.  Í sumum bókana voru staðlaðar spurningar, eins og hverjir séu uppáhaldskennarar, uppáhaldsfög, áhugamál og fleira.  Sérstaklega stuðandi þótti mér þó spurningarnar um hæð og þyngd sem mér finnst einhvern veginn ekki passa í svona bækur.  Skemmtilegt þó fyrir mig svona eftir á að vita að þegar ég var í 6. bekk vó ég 30 kg og var að mig minnir 135 cm.  Það hefur aldeilis tognað úr manni síðan þá á báða vegu.

Afar skemmtilegt fannst mér að lesa hvað litlu börnin ætluðu sér að verða þegar þau yrðu stór.  Vona að ég sé ekki að brjóta trúnað neins þó ég skrifi hér upp úr bókinni.  Sólrún ætlaði að verða bakari eða auglýsingarteiknari en í dag er hún að fara að vinna fyrir Sameinuðu þjóðirnar í Malaví, Benni Brynleifs ætlaði að verða bestur í heimi í handbolta en í dag er hann trommari, Karl Henry ætlaði að verða BIG en er held ég ekki svo hávaxinn í dag, Bjarki ætlaði að verða viðskiptafræðingur en er sálfræðinemi í dag og ég ætlaði að verða fóstra.  Það var ekki að ég hafi verið sérstaklega hrifin af börnum, enda barn sjálf í 3ja bekk þegar þetta var ritað, heldur þótti mér gaman að því að föndra og hélt ég að það væri það eina sem fóstrur þyrftu að gera.  Komst heldur betur að öðru síðar í lífinu.

Fyrir áhugasama sem vita að þeir hafa ritað í þetta merka rit og vilja fá frekari upplýsingar geta óskað eftir því hér í kommentakerfinu.  Mun einnig eflaust hafa húslestur úr bókunum við tækifæri.

Allt búið

Helgin búin, vinnan og hversdagsleikinn tekin við.

Er óendanlega þreytt.  Þori ekki að kíkja á einkabankann. ´

Úff, er orðin of gömul fyrir svonalagað.

Helgi

Þá er Verslunarmannahelgin komin með kulda, rigningu og roki, svona einmitt eins og þetta á að vera!  Mun fara til Akureyrar eftir vinnu og hitta þar vini og vandamenn.  Aðalmálið núna er að redda partíi.  Enginn virðist búa á Akureyri lengur sem ég þekki svo þegar fólk fer til Akureyrar býr það í foreldrahúsum.  Frekar fyndið að vera að verða þrítugur og geta ekki haldið partí af því að mamma og pabbi eru heima. 

Góða verslunarmannahelgi

Gullið

Þegar maður tekur lán fyrir íbúð hjá Landsbankanum þarf maður að skrá sig í Vörðuna.  Þegar þangað er komið er prangað upp á mann alls kyns kortum og fíneríi.  Nú er ég sem sé komin með gull debetkort og gull visakort.  Eitthvað þykir mér það gefa ranga hugmynd um fjárhagsstöðu mína og gæti þetta eflaust haft leiðinlegar afleiðingar.  Þegar ég fékk gull visakortið mitt fékk ég með svona voða fín spjöld með nafni mínu og heimilisfangi til að setja á töskurnar mínar þegar ég fer til útlanda.  Þannig að í stað svona pappírssneppla sem maður skrifar á með penna hanga á mínum töskum svona líka fín hörð spjöld með nafni mínu greiptu í.  Ef ég væri þjófur myndi ég frekar stelpa svoleiðis töskum.  Eðlilegt væri einmitt að ætla að fólk með gullkort ætti meira gull en hinir.  Svo finnst mér líka eitthvað plebbós að vera með gullkort.  Hégómapúkinn sem leynist inn í mér finnst það hins vegar sjúklega töff, sbr. að ég er að skrifa um það hér!