Drusludrasl

Horfði á ótrúlega þunglyndislegan þátt í gær.  Var búin að sjá hann auglýstan og ákvað þá að gera ekki sjálfri mér að horfa á þetta.  En svo nennti ég ekki að gera neitt annað en að glápa á sjónvarpið og horfði því á heimildarþáttinn, Human footprint.  Þessi þáttur fjallar um það hvað hver einstaklingur (vestrænn að sjálfsögðu) skilur eftir sig á einni ævi af alls kyns dóti og drasli.  Mér finnst það viðurstyggð að hver og einn geti hent þessu ógrynni af umbúðum, notað svona ógeðslega mikið af klósettpappír og drukkið svona viðbjóðslega mikinn bjór.  Og það ótrúlega við þetta allt saman er að við séum ekki syndandi í rusli allan liðlangan daginn.  Hvert fer allt þetta drasl? 

Við erum orðin svo sjúklega firrt í neyslu að það vekur mér viðbjóð.  Veit ég vel að ég er ekkert skárri en þið hin og það vekur mér óhug.  Hvað skal gera?  Flytja í helli og borða pöddur?  Veit ekki.  Finnst samt alveg að koma tími á að við hættum að kaupa svona mikið drasl, kannski kreppan góða hjálpi okkur aðeins við það...