Bernskan og veður

Það virðist vera endalaust óveður, allar nætur er stormur í Reykjavík, svo mikill að maður getur varla sofið.  Ég sef undir glugga og ímynda ég mér alltaf að hann brotni og glerbrotum rigni yfir mig.

Man þegar ég var lítil, þá fannst mér ótrúlega gaman þegar það var brjálað rok.  Enda var áhyggjustigið mun lægra á yngri árum.  Þá fór ég út, renndi niður úlpunni og lyfti upp fyrir haus.  Svo fauk ég þannig um hverfið og vonaði að ekki yrði bíll að vegi mínum.  Einhvern veginn var allt sem manni þykir miður nú til dags, skemmtilegt þegar maður var lítill.  Þetta var kannski aðallega tengt veðri.  Því verra veður því betra, því að vonta veður gat þýtt frí í skólanum. 

Þegar það var mígandi rigning var gaman að fara og hoppa í pollum og svo bjarga ánamöðkunum sem höfðu reynt að forða sér úr flóðinu í jörðinni.  Núna finnst mér rigning óþolandi fyrirbæri sem gerir ekkert nema að skapa pirring.  Skemmtilegast var þegar allt var á kafi í snjó, þá var allt svo gaman og hægt að gera svo mikið.  Þó mér þyki snjór yndislegur fer maður þó ósjálfrátt að hugsa um praktísk atriði, eins og hvað það er erfitt að komast leiða sinna og að það er leiðinlegt að moka. Hálkan var líka hressandi því það var svo gaman að skauta um göturnar á sleipu moonbootsunum.  Nú gengur maður um eins og spýtukall, skíthræddur við að detta og gera sig að fífli.  Svo þótti mér það líka sérstaklega skemmtilegt að lenda í ókyrrð í flugi, það var eins og að vera í tívolíi.  Núna fæ ég móðursýkiskast við slíkar aðstæður. 

Ohhh, af hverju þarf maður að verða fullorðinn og fúll?