Dólgsháttur á internetöld

Með aukinni tækni eru allar upplýsingar um menn og málefni orðnar mun aðgengilegri en áður var.  Áður fyrr var símaskráin svona helsta tæki til persónunjósna.  Nú er hægt að gúgla alla og þá kemst maður inn í dagbækur (blogg) viðkomandi, sér hvar hann vinnur, hvar hann var í skóla, símanúmer, heimilisfang, hjúskaparstöðu o.s.frv.  Þar sem ég er ekki alin upp í þessu umhverfi hef ég á því nokkurn bifur á því að geta vitað svona mikið um náungann, og þá einhver veit of mikið um mig.  Ég hef stundum átt þau tímabil þar sem ég skoða bloggsíður fólks sem ég þekki ekki neitt, bara veit hvað er.  Þetta er ekki eitthvað sem ég er stollt af en einhverjar annarlegar kenndir reka mig áfram í þessum eins konar persónunjósnum.  Mér líður sérlega dólgslega þegar ég skoða Barnalandssíður fólks sem ég rétt veit nöfnin á en sé þar alls kyns persónulegar myndir af fjölskyldulífi viðkomandi. 

Þar sem ég er ekki sérstaklega stollt af þessum dólgshætti mínum finnst mér afar pínlegt þegar upp kemst að ég veit ýmislegt um fólk sem ég ætti ekki að vita.  Þetta getur t.d. gerst þegar maður hittir fólk hér í vinnunni sem er til að mynda að sækja um húsaleigubætur.  Að þurfa að spyrja hvort viðkomandi sé í Háskólanum þegar maður veit fullvel að sá er á öðru ári í heimspeki með sagnfræði sem aukagrein, á 2 börn en annað átti afmæli um helgina og fjölskyldan fór í húsdýragarðinn í tilefni þess, konan er komin í nýja vinnu og þau að hugsa um að láta pússa sig saman næsta sumar.  En svoleiðis má maður ekki láta uppi og þurfa að halda uppi pókerfeisinu eins og maður sé algjörlega grunlaus um hagi þessa fólks. 

Segjandi þetta skil ég ekkert í mér að vera að þessu bloggeríi.  Held reyndar að ég sé nokkuð lunkin við að tala ekki um afar persónulega hluti sem hægt er að nappa mig á.  Ef ég myndi skrifa allt um mitt líf væri það sko ógeðslega spennandi blogg.  Ástir og undirferli út í gegn.  En óheppin þið að ég hef á mér ákveðnar siðferðishömlur.

Athugasemdir

[Sigurbjørn (IP-tala skráð) 18.9.2007 kl. 16:32]

Ef fólk vill ekki að aðrir lesi um hagi þess þá á það ekkert að vera að skrifa á netið. Netið er opinbert eins og þú veist og þess vegna er eðlilegt að ókunnugir lesi það sem þar stendur. Fólk var haldið allskonar perversjónum áður en netið kom til, þ.e. þeim sömu og í dag. Fólk er forvitið. Það les minningargreinar um látna sem það þekkti ekki neitt (vissi hugsanlega hver var í mesta lagi) og myndi með glöðu geði hlusta á símtöl annarra ef það hefði tök á því. Fyndnast er þegar fullorðið fólk brennir sig á því að skrifa eitthvað á netið sem það ætlaðist ekki til að neinn læsi nema vinir þess. Þeir sem hafa umgengist unglinga vita hvernig þeð gengur fyrir sig. kv. sibbi 

[Jón Gunnar (IP-tala skráð) 19.9.2007 kl. 00:56]

He he he...já það er nokkuð til í þessu hjá þér Anna....
Ég er einmitt alltaf að bíða spenntur eftir að þú skrifir um þína persónulegustu hagi, ástir og undirferli, svik og svakamál, djamm og djúserí, brostin hjörtu vonbiðlanna og glæstar vonir ungrar konu á uppleið og fleira spennandi úr þínu einkalífi en verð einskis vísari þrátt fyrir reglulegar heimsóknir.

Koma svo....púllaðu nú eitt stykki Ellý Ármanns á þetta og jarðaðu hana í safaríkara bloggi en nokkurntímann hefur sést á öldum internetsins!

JG
Ps: Mæli með Boston fyrir ofan Spútnik sem besta nýliðanum í öldurhúsa úrvali bæjarins.

[Anna Þorbjörg Jónasdóttir, 19.9.2007 kl. 08:56]

Þrátt fyrir þessa forvitni mína hef ég aldrei komist inn í minningagreinapakkann, það kemur kannski með aldrinum.  En í minningargreinum eru allir gerðir svo góðir, ekkert krassandi þar að finna.

Og, Jón, löngu búin að uppgötva Boston, hann er orðinn hin nýja Ölstofa.  Þar er líka fallegasta klósettið í bænum!

[Sólrún (IP-tala skráð) 19.9.2007 kl. 11:53]

Nú erum við að fara að skella okkur til Boston um helgina???

Góður pistill annars, eitthvað kannast ég við þessar annarlegu kenndir, datt svona ílla í myspacenjósnir í vetur-fylgdist spennt með samskiptum algerlega ókunnugs fólks, t.d. fólks sem fór í sama dansskóla og ég í London. Fannst ég kynnast Londonsku lífi betur í gegnum þessar persónunjósnir, þetta var allt mun meira áhugavert en eigið námsefni. Leið samt oft óþægilega á eftir, en var eins og fíkill, gat ekki hamið mig og áður en var var ég aftur komin á myspace síðurnar. Það er alltaf ómótstæðilegt að gera eitthvað sem manni finnst bannað. Er að ná mér af þessari fíkn núna þegar náminu er lokið, en ég mun seint fá mér myspace eða blogg eftir þetta. Er samt farin að dæla öllum mínum persónulegustu myndum inn á facebook sem er nú skyndilega orðið geysivinsælt þannig að hver veit, bráðum verður kannski allt mitt æsispennandi einkalíf gert opinbert.

[Anna Þorbjörg Jónasdóttir, 19.9.2007 kl. 12:10]

ÞEgar maður var í skólanum var maður vitlaus í þetta dót en lagaðist þegar því var lokið.  Einhvern veginn verður mun skemmtilegra að lesa djammsögur af ókunnugum en að skrifa ritgerð eða að leita heimilda. 

Annars held ég að Boston sé ekki þinn tebolli, of mikil rólegheita stemning fyrir æsta konu eins og þig.  Við sjáum hvað setur