Sjaldan launar kálfurinn ofeldið

Nú ætla ég að freista þess að lækna hið króníska samviskubit sem ég hef yfir því að hafa lifað lífinu sem ofverndaður og ofalinn alíkálfur.  Þ.e. á alþjóðamælikvarða.  Ég veit eigi hvers vegna mér hlotnaðist sú gæfa að hafa fæðst með silfuskeið í munni (aftur á alþjóðamælikvarða).  Ég skil ekkert í því af hverju ég hef aldrei þurft að hafa áhyggjur af því að ég fái ekkert að borða á morgun eða vita ekki hvar ég eigi að sofa í kvöld.  Ég veit heldur ekki af hverju ég hef aldrei þurft að passa mig á því að verða ekki skotin þegar ég fer út seint á kvöldin eða fyrir að hafa einhverja ákveðna skoðun.

Ég held að mér þætti þetta ekkert skrítið nema vegna þess að stór hluti mannkyns þarf að hafa áhyggjur af einmitt þessu á hverjum degi.  Ég hef hins vegar lengi gert mér grein fyrir því að ég hef ekkert gert sem hefur gert mig að eitthvað betri einstaklingi sem á það frekar skilið en sá næsti að lifa í þeim allsnægtum sem ég geri sem Íslendingur. 

Það er hins vegar þægilegt líf að vera alíkálfur.  Það er afskaplega áhyggjulaust líf.  Mestu áhyggjur alíkálfa eru kannski að vera of vel aldir og missa sig í græðginni.  Alíkálfarnir hafa oftast ekkert sérstakar áhyggjur af hinum kálfunum sem eru ekki alí.  Þeir búa líka svo langt í burtu.  Stundum eru þó alíkálfarnir minntir á að margir kálfar hafa það skítt.  Sumum líður illa yfir því, öðrum ekkert sérstaklega. 

Mér hefur alla vega liðið illa yfir því en verið of löt (sterkt einkenni alíkálfa) til að gera eitthvað í því.  Hef reyndar borgað andvirði eins djamms í hverjum mánuði til barns í Brasilíu síðan ég var 16 ára en það er allt og sumt.  Fyrir utan að líða illa yfir þessu óréttlæti.  Til að slá aðeins á samviskubitið hef ég nú gerst sjálfboðaliði hjá Rauða Krossinum sem mun vinna að því að taka á móti flóttamönnum frá Kólumbíu.

Ég ætla nú ekki að vera að nota þennan pistil í það að vera að dásama hvað ég er góð að hugsa um þá sem eiga erfitt.  Heldur einmitt það af hverju við sjáum okkur knúin til að gera eitthvað svona smávægilegt.  Ég held að það sé að mestu leiti til að láta okkur sjálfum líða betur, eins og við séum svo rosalega góð.  Þetta eru svo sem engin ný sannindi en sló mig sérstaklega í gærkvöldi þegar við sjálfboðaliðar vorum á fundi í gær og fólk var sérlega æst í að sjá myndir af flóttafólkinu sem væri að koma hingað.  Sjálboðaliðarnir minntu mig á börn sem voru að fara að fá kettling.

Þó að í þessu tilviki sé alíkálfurinn að reyna að gera það rétta þá held ég að það sé mikið til í því að Sjaldan launar kálfurinn ofeldið.  Ofeldi er einmitt ávanabindandi og einmitt til þess að leyfa hinum að njóta ríkidæmis okkar þyrftum við að láta af ýmsum ávönum.  Þá er einmitt þægilegra bara að fá sér flóttamann og halda áfram að alíast með aðeins minna samviskubiti.

Athugasemdir

[Kristrún (IP-tala skráð) 9.8.2007 kl. 14:56]

Mér persónulega finnst ekkert að því að hjálpa öðrum af því að maður fær eitthvað út úr því sjálfur, ánægju og lífsgleði. Ef ég væri til dæmis sjálf í nauð og þyrfti á hjálp að halda væri ég mjög fegin að vita að fólkið sem rétti mér hjálparhönd fengi eitthvað að launum fyrir það því ég hef lært í gegnum minn starfsferil að það er auðveldara að gefa en að þyggja. Oft þegar fólk skynjar að manni langi til að hjálpa því á það auðveldara með að þyggja. Ef allir alíkálfarnir væru með svona góða samvisku eins og þú væri heimurinn allt annar!

Flott hjá þér Anna  Alí :)

[Anna Þorbjörg Jónasdóttir, 9.8.2007 kl. 15:08]

Já, auðvitað er allt í lagi að manni líði betur með því að hjálpa öðrum, en það er samt svolítið hrokafullt af okkur að finnast við vera að gera svo svakalegt góðverk þegar lífð allt er svona hrikalega auðvelt fyrir okkur.  Það að hjálpa öðrum ætti að vera sjálfsagt mál en ekki eitthvað til að grobba sig af

[Sólrún (IP-tala skráð) 10.8.2007 kl. 08:50]

Góð Anna! Alveg sammála ;)