Mis

Eftir nokkurra ára jarðvist lærir maður að það er misheppnað og vandræðalegt að gera vissa hluti.  Eitt af þessu er t.d. að detta.  Áður en maður lærir þetta hefur maður mestar áhyggjur af því hvað fallið skyldi verða sársaukafullt.  Með aldrinum verður skömmin þó mikilvægari en sársaukinn.

Í hálku labbar fólk eins og fífl, því það er svo hrætt við það að detta og gera sig að fífli.  Þar sem ég labba frekar mikið þekki ég þetta sérlega vel.  Oft er ég að labba ein sem gerir fallið mun vandræðalegra en ef maður er með einhverjum sem maður getur glensast í og hlegið að hvað maður er misheppnaður.  

Þeir sem labba reglulega yfir brúna yfir Reykjavíkurtjörn þekkja mjög vel að þar er oft strekkingsvindur.  Þegar ég hjóla þar yfir þegar vindurinn er upp á sitt mesta get ég ekki varist þeirri hugsun að ég gæti fokið út í tjörn.  Ætla mætti að það væri sérlega vont að fjúka út í tjörn.  Það er hins vegar ekki það sem veldur mér hugarangri.  Verra þykir mér hve einstaklega vandræðalegt það yrði að vera eitthvað ein að hjóla í góðum fíling, jafnvel með sólgleraugu og þar með extra svöl, og síðan myndi ég skyndilega fjúka og liggja í tjörninni, svamlandi um að reyna að fiska upp hjólið.  Á meðan myndu skrilljón bílar keyra fram hjá, jafnvel hægja á sér til að sjá betur, en enginn myndi stoppa því það gerir maður bara ekki; hinir eiga að gera það.

En alla vega, ég ætlaði að skrifa þessa færslu til að segja frá mjög fyndnu og misheppnuðu atviki sem ég varð vitni af í gær.  Ég var að skakklappast um Sæbrautina (af því sko ég er enn bakveik)og þar er miðaldra kona á línuskautum.  Hún er með hund í bandi.  Allt í einu stekkur hundurinn upp á konuna sem dettur með það sama.  Hundurinn hélt þá eflaust að hún vildi leika við sig og hoppaði því áfram á henni þar sem hún lá á malbikinu bjargarlaus.  Í stað þess að spyrja hana hvort það væri ekki í lagi með hana labbaði ég flissandi framhjá líkt og ímynduðu bílstjórarnir þegar ég ligg umkomulaus úti í Reykjavíkurtjörn.  

Ég trúi nú ekkert á karma eða svoleiðis rugl en held samt að ég fari extra varlega þegar ég spýtist yfir brúnna næst. 

Athugasemdir

[Sólrún (IP-tala skráð) 4.7.2007 kl. 15:13]

Anna þó! Annars veit ég ekki hvað þú hefðir getað gert fyrir blessaða konuna, kannski reynt að tjónka eitthvað við hundinn, en það gæti hafa orðið erfitt að lokka hundinn ofan af konunni með mikilli reysn!

 Annars þekki ég vandamálið að hjóla yfir bjevítans brúna, en mínar áhyggjur vörðuðu líf mitt frekar en virðingu mína því minn ótti var að ég myndi fjúka út á götu og í veg fyrir bíl, svo er líka óskemmtilegt þegar tjarnarvatnið úðast yfir mann, það ætti að byggja einhverslags skjólvegg tarna