Gamalmenni

Það var svo krúttleg kona í Kastljósinu í gær sem er 98 ára og hefur alltaf búið í sama húsinu á Ísafirði.  Þetta var þannig frétt að maður varð bæði sjúklega hamingjusamur og fór að hlæja upphátt en líka eitthvað svo sorglegt að tár komu fram í augun.  Þegar hún var að tala um handboltann og að strákarnir "okkar" væru svo góðir við sig og hefðu sent henni landsliðstreyju var hún svo glöð að ekki var hægt annað en að brosa með.  Mér fannst líka pínulítið sorglegt að horfa á svona gamla konu sem er farin að heyra og sjá illa og einhvern veginn orðin svo ósjálfbjarga.  Þá fór ég að hugsa um allt gamla fólkið mitt sem ég sinnti í heimaþjónustunni í Uppsala í fyrrasumar.  Margir fóru aldrei út fyrir hússins dyr og einu gestirnir vorum við sem unnum við að heimsækja þau.  Skrítnast fannst mér að fara til t.d. tveggja fyrrverandi háskólaprófessora við Uppsala háskóla sem voru orðnir spinnegal.  Annar lá í rúminu allan daginn og gerði ekki neitt nema að garga á okkur og reyna að lemja okkur.  Hinn væflaðist um íbúðina sína á náttsloppnum og hlustaði á sinfóníur.   Kannski snobb að finnast skrítnara að horfa upp á prófessora verða ósjálfbjarga gamalmenni en "venjulegt" fólk, kannski af því að mér varð ósjálfrátt hugsað til míns gamla kennara Hannes Hólmsteins með bleiu eftir einhver ár.